Kjeldahl vs Dumas w analizie azotu i białka
Klasyczna metoda Kjeldahla została uznana za metodę referencyjną dla oznaczania azotu od czasu jego publikacji w 1883 roku i przez długi czas był uważany za niepodważalny. Znacznie starsza metoda spalania według Dumasa z 1831 roku dopiero w ostatnich dziesięcioleciach stała się referencyjną metodą oznaczania azotu. Jednak dzięki znacznie łatwiejszym do odtworzenia warunkom ramowym dla analizy Dumasa, metoda ta stale zyskuje na popularności.
Ze względu na różne podejścia, obie metody mają swoje zalety i wady. Decyzja, która metoda jest właściwym wyborem dla laboratorium, zależy od różnych czynników, takich jak środowisko laboratoryjne, personel laboratorium i matryca próbki.
W każdym przypadku ważne jest, aby przeanalizować indywidualną sytuację laboratorium, a następnie rozważyć zalety i wady obu metod.
Metoda Dumasa - idealna dla laboratoriów o wysokiej wydajności
Jednym z głównych powodów, dla których metoda Dumas jest obecnie uznawany w tak wielu standardach i zyskuje coraz większą akceptację, ponieważ jest bezpieczniejszy dla operatora. W przeciwieństwie do metody Kjeldahla, metoda Dumasa nie wymaga stosowania szkodliwych lub toksycznych chemikaliów ani katalizatorów. Jest to korzystne dla operatora i środowiska laboratoryjnego, a także dla środowiska globalnego.
Oprócz stosowanych toksycznych chemikaliów, podczas analizy Kjeldahla wytwarzane są szkodliwe opary. Mogą one również stanowić zagrożenie dla operatora, jeśli nie są odpowiednio wentylowane.
To prowadzi nas do kolejnej różnicy między metodą Dumasa i Kjeldahla: Systemy analityczne działające zgodnie z metodą Dumasa - w przeciwieństwie do aparatów Kjeldahla - nie wymagają miejsca w wyciągu. A ponieważ przestrzeń wewnątrz dygestorium jest zwykle ograniczona, a tym samym kosztowna, jest to kolejna zaleta metody Dumasa.
Co więcej, w społeczeństwie, w którym czas staje się coraz droższy, a wydajność coraz ważniejsza, zautomatyzowana metoda Dumasa ma tę ogromną zaletę, że czas analizy jest znacznie krótszy niż w przypadku metody Kjeldahla.
Chociaż nowoczesne aparaty Kjeldahla są również wysoce zoptymalizowane, a analiza jest w dużej mierze zautomatyzowana, procesy analityczne trwają po prostu znacznie dłużej. Podczas gdy w przypadku analizy spalania operator otrzymuje wynik w ciągu kilku minut, w przypadku analizy Kjeldahla może to zająć nawet kilka godzin.
Czas spędzony z systemem analitycznym jest również krótszy w przypadku Dumas niż w przypadku Kjeldahla. Ponieważ cały proces Dumas jest w pełni zautomatyzowany i odbywa się w jednym systemie analitycznym, do analizy Kjeldahla potrzebne są dwa systemy - jeden do trawienia i jeden do destylacji. Ze względu na skrócony czas analizy i obecności, laboratoria mogą zaoszczędzić czas, a tym samym koszty na próbkę za pomocą metody Dumas.
Jest to ważny czynnik, szczególnie dla laboratoriów o dużej przepustowości próbek. Jednak w przypadku metody Dumasa matryca próbki nie powinna być zbyt często zmieniana, ponieważ może to prowadzić do zanieczyszczenia próbek, co może zafałszować wyniki analizy.
Systemy analityczne wykorzystujące metodę Dumasa są zatem odpowiednie dla laboratoriów, które regularnie analizują określoną matrycę próbek i mają wysoką przepustowość próbek. Optymalne jest, gdy system analityczny działa w sposób ciągły, ponieważ jego włączanie i wyłączanie jest bardzo czasochłonne i energochłonne ze względu na ekstremalne warunki temperaturowe.
Metoda Kjeldahla - wszechstronna metoda analizy azotu
Pomimo zalet metody Dumas, metoda Kjeldahla jest nadal dominującą metodą referencyjną. Jest to bardziej praktyczne rozwiązanie, zwłaszcza w laboratoriach o niższej przepustowości próbek i zmieniających się matrycach próbek, które są analizowane zgodnie z szeroką gamą zastosowań.
Dodatkowo, elastyczność w zakresie masy próbki w przypadku metody Kjeldahla jest zaletą, której nie należy lekceważyć. Analizę Kjeldahla można przeprowadzić przy użyciu szerokiej gamy szkła laboratoryjnego i próbek o masie do około 10 gramów. Z drugiej strony, w metodzie Dumasa można przeanalizować maksymalnie 1 gram.
Zwłaszcza w przypadku niejednorodnych próbek, takich jak gleba, elastyczność masy próbki jest decydującą zaletą metody Kjeldahla. Dotyczy to również próbek ciekłych. Chociaż istnieją pomoce dla aparatów Dumas w postaci specjalnych absorbentów, dzięki którym możliwa jest analiza próbek ciekłych, zakup materiałów eksploatacyjnych pociąga za sobą dalsze koszty na próbkę.
Jest teraz jasne, że obie metody mają silne zalety i że podjęcie decyzji, która metoda jest odpowiednia dla laboratorium, zawsze wymaga dokładnej analizy bieżącej sytuacji. Ponieważ nasz zespół ekspertów jest dobrze zaznajomiony z obiema metodami, możemy zapewnić obiektywne konsultacje dotyczące tego, która metoda jest odpowiednia dla danego laboratorium.
Porównanie próbek testowych pierścieni z obu metod
