Jesteś tym, co jesz
Zdrowa i zrównoważona dieta stała się w ostatnich latach megatrendem. Rośnie nie tylko świadomość współczesnych konsumentów w zakresie informacji o wartościach odżywczych i składnikach żywności. Stale rosną również regulacje oficjalnych instytutów i władz dotyczące dodatków i konserwantów.
W niniejszej białej księdze przyjrzymy się konserwantowi dwutlenkowi siarki (SO2) i oznaczaniu tej substancji w żywności. Wynika to z faktu, że SO2 - zwykle w postaci gazowej lub rozpuszczony w wodzie - jest stosowany w wielu codziennych produktach spożywczych, takich jak suszone owoce, wina, dania ziemniaczane i owoce morza.
Ponieważ jednak oprócz klasycznych właściwości przeciwdrobnoustrojowych SO2 ma również działanie toksyczne, etykietowanie jest obowiązkowe w UE od stężenia 10 mg/kg.
Dla producentów żywności oznacza to konieczność zachowania równowagi, ponieważ z jednej strony konieczna jest zgodność z określonymi wartościami granicznymi, ale jednocześnie zawartość musi być wystarczająca, aby SO2 osiągnął swój pełny efekt. Możliwie najdokładniejsza i najskuteczniejsza analiza jest zatem niezwykle ważna zarówno dla konsumentów, jak i producentów.
Zoptymalizowana metoda Moniera-Williamsa (oMW) jest zdefiniowana jako metoda referencyjna do badania stężenia SO2 w żywności zgodnie z normami Association of Official Analytical Collaboration (AOAC) 990.283 i DIN EN 1988-14, a także §64 niemieckiego kodeksu żywności i pasz (LFGB5). Jednak czas i nakład pracy wymagany dla tej metody wynosi ponad dwie godziny na pomiar, co jest szczególnie problematyczne dla laboratoriów o dużej przepustowości próbek. W praktyce istnieje zatem duże zainteresowanie alternatywnymi metodami, które dają równoważne wyniki.
W naszej białej księdze przedstawiamy 2 alternatywne metody oznaczania SO2 i porównujemy je z metodą referencyjną.
