Azot jest niezbędnym pierwiastkiem chemicznym i można go znaleźć w różnych związkach w wielu naturalnych źródłach i przetworzonych produktach. Określenie zawartości azotu jest zatem istotnym aspektem w wielu branżach i laboratoriach. Na przykład w analizie żywności zawartość azotu w niej jest określana w celu późniejszego zbadania zawartości białka za pomocą współczynnika białka. Na przykład w przemyśle rolniczym, oznaczanie azotu w nawozach jest szczególnie ważne, ponieważ zawartość azotu jest istotną częścią składników odżywczych dostarczanych roślinom, a tym samym ma wpływ na jakość i cenę. W przemyśle chemicznym zawartość azotu ma ogromne znaczenie dla kontroli jakości, ponieważ jest to wskaźnik jakości np. opon (gumy) lub dodatków do paliw.
W analityce do oznaczania azotu stosuje się głównie trzy różne metody: Analiza Kjeldahl'a (mokra metoda chemiczna), the Metoda Dumas'a (analiza spalania) and NIR (podczerwień). Podczas gdy metoda Kjeldahla jest nadal ostateczną międzynarodową metodą referencyjną analizy azotu, metoda spalania Dumasa staje się coraz bardziej popularna. Alternatywnie stosowana jest również metoda NIR, ale w tym przypadku analiza musi być regularnie kalibrowana metodą referencyjną, np. metodą Kjeldahla.